We flappen er allemaal dingen uit waarvan we achteraf beseffen dat we dat beter niet had kunnen doen. Maar er zijn ook dingen die je beter niet kunt zeggen, waarbij je eigenlijk zelf je helemaal niet realiseert dat het zo’n invloed kan hebben. Met betrekking tot je eigen kind hebben we er een aantal voor je uitgepikt.
‘Kom op, er is niks aan de hand’
Niet alleen naar kinderen toe, maar eigenlijk naar heel veel medemensen toe hebben we de neiging om gebeurtenissen te bagatelliseren om zo duidelijk te maken dat het echt allemaal zo erg niet is. Met de beste bedoelingen omdat je het verdriet van de ander zo snel mogelijk weg wilt hebben. Maar alleen met woorden lukt dat niet. Sterker nog: door het verdriet van je kind af te doen als iets wat er niet toe doet, laat je je kind eigenlijk gewoon ‘barsten’. Misschien heb je zelf wel meegemaakt dat een verkering uitging en een vriendin of een ouder zei dat er ‘geen hand vol, maar een land vol aan jongens’ was. Hielp dat? Natuurlijk niet. Je voelde je harstikke onbegrepen en daardoor juist eerder nog verdrietiger. Met dat in je achterhoofd snap je nu vast ook wel dat je het verdriet beter even serieus kunt aanhoren en dan je kind met iets liefs kunt afleiden, zonder dat je zegt dat het niet erg is (maar aandikken moet je natuurlijk ook niet doen…).
‘Ik doe het wel’
Kleren aantrekken en daar uren over doen. Veters vastmaken en je wordt radeloos van het gestuntel van je kleintje. Een puzzel die zo simpel is dat je handen jeuken of een zandkasteel bouwen en het zelf veel beter kunnen… ‘Laat mij het maar doen’ of ‘Ik doe het wel’, het flapt er zo snel uit. Maar zo leert je kind het niet om het zelf te doen én je geeft dus ook af dat je hem er niet toe in acht staat. Nee, dat is echt lekker voor zijn zelfvertrouwen…
‘Neem eens een voorbeeld aan’
Nog zo’n fijne: je kind vergelijken met iemand anders (een broer/zus of misschien een neefje/nichtje) en daarbij duidelijk aangeven dat die ander het beter doet. Van je lieve papa of mama moet je het maar hebben. Hoe zou jij het vinden als je echtgenoot meldt dat hij zou willen dat je spontaner zou zijn zoals je zus…? Nou dan!
‘Ik moet nog sporten’
Ben je zelf streng met je gezondheid bezig? Op zich geef je daarmee natuurlijk het goede voorbeeld…als je het tenminste wel op een positieve manier doet. Zeggen dat je niks mag (eten) of dat je moet sporten: het klinkt nou niet echt als iets wat je graag zou willen, toch? Daarmee geef je dus eigenlijk het signaal af dat gezond bezig zijn heel erg vervelend is! Er op een positieve manier over praten is een veel beter plan.
‘Wat ben je toch goed’
Je kind blinkt ergens in uit en dat krijgt hij even goed van je ingepeperd. Op zich niks mis mee, zou je zeggen. Toch moet je met overdreven complimenten geven ook weer uitkijken. Je kind krijgt dan namelijk het idee dat hij moet presteren voordat hij goed genoeg is en daarmee kan hij faalangst ontwikkelen. Natuurlijk mag je hem prijzen, maar doe dit niet overdreven en leg de nadruk meer op het plezier in de dingen doen. Laat hem regelmatig weten dat hij zo leuk is, zomaar tussendoor vanuit het niets. Dus zonder dat er een prestatie tegenover staat!
‘Pas op’ op het verkeerde moment
Wie heeft het nooit gedaan: zeggen dat je kind moet oppassen op het moment dat hij ergens mee bezig is? In de speeltuin, ergens heel hoog, bijvoorbeeld. Of vlakbij een sloot. Meestal gaat het gelukkig goed, maar je kunt hem of haar misschien beter op het moment dat hij nog veilig naast je staat alvast instructies geven. Tenminste, volgens de auteur van ‘Baby Knows Best’ (van Deborah Carlisle Solomon). Zij zegt dat jouw woorden hem afleiden waardoor hij dan juist zijn focus verliest. Ik durf nu toch wel er stiekem aan toe te voegen dat het volgens mij toch echt aan de situatie ligt wat slim is…
‘Omdat ik het zeg, punt!’
Hm, tja, een bekende waarbij mijn eigen haren al overeind gaan staan. Hoezo, omdat ik het zeg? Als mijn baas (die ik gelukkig niet heb…) dat zou zeggen zou ik direct weten dat ik op zoek zou moeten gaan naar een andere job. Hoezo, omdat ik het zeg? Natuurlijk heb je als ouder iets te zeggen over je kind, maar een uitleg erbij is wel zo eerlijk. En je vergroot trouwens ook meteen zijn bereidwilligheid om te luisteren omdat hij dan het nut ervan inzien kan. Door meer te vertellen waarom en rekening te houden met de gevoelens van je kind, smeed je een fijne band tussen elkaar. En geef je je kind niet het signaal dat zijn mening (of nog erger: hijzelf) er eigenlijk gewoon niet toe doet…
Afbeeldingen: Pixabay