‘Ach, je bent ook een echte jongensmoeder’…het werd me ooit medegedeeld nadat mijn vierde zoon geboren was. Hoezo dat dan? Wat bedoelde ze daarmee? Wat verstaat zij in vredesnaam onder een ‘echte’ jongensmoeder? Ik had even geen idee wat ik met die opmerking aan moest. Trots zijn of me afvragen of ik zelf een halve jongen ben?
Wanneer ben je een jongensmoeder?
Simpel natuurlijk, zodra je een zoon hebt ben je een jongensmoeder. En ja, je kunt dus zowel een meisjesmoeder als een jongensmoeder zijn. Maar ben je dan opeens anders? Heb je dan twee persoonlijkheden (geintje)? Je bent gewoon moeder, toch? En ieder kind is anders, dus ook op ieder kind zal je net weer anders (moeten) reageren. Maar toch…wat verstaan we dan eigenlijk onder een ‘echte’ jongensmoeder?
En wanneer ben je dan een ‘echte’ jongensmoeder?
Tja, dat zal wel een heel persoonlijke invulling zijn. Misschien vind jij een moeder die echt met de jongens meedoet wel een ‘echte’. Of juist de moeder die precies weet hoe ze die mannen in het gareel moet houden? Of toch die moeder die zelf meer weg heeft van een ‘man’ in haar doen en laten dan van een vrouw? Hoewel ik dat zelf wel weer heel ver vind gaan. Een moeder die helemaal niet van het getut is, maar prima overweg kan met techniek, auto’s en scheten laten? Haha, oké, laten we maar eerlijk zijn, zoiets als een ‘echte’ jongensmoeder is vaag. Heel vaag.
Wat nu als je geen ‘echte’ jongensmoeder bent?
Nou ja, als die term vaag is, dan hoef je daar dus ook niet bang voor te zijn. Gaan we uit bij een ‘echte’ jongensmoeder dat je dan je knullen en hun mannelijke eigenschappen heel goed kunt snappen, dat je je hand er niet voor omdraait om hun streken te begrijpen, dan kan je je inderdaad afvragen hoe het moet als je daar wel moeite mee hebt. Als je zelf veel meer hebt met tutten en echte meidendingen en echt niet snapt waarom je zoon graag stoeit en wild doet. Wat moet je dan? Je proberen in te leven in je kind, zoals je dat met ieder kind zal moeten doen. Snappen dat ze geen kopietje van jou zijn en daar ook open voor willen staan! En weet je echt even niet meer hoe je met ‘het andere geslacht’ om moet gaan, lees dan gewoon eens verder op deze site of natuurlijk in 1 van de vele boeken die hierover gaan. Want ‘mama en zonen boeken’ zijn er genoeg.
Wanhoop niet!
Maar vooral: wanhoop niet! Je groeit vanzelf mee met je kind. En in de eerste plaats is het jouw kind, met een heel uniek karakter. En het is alleen maar mooi om dat karakter te mogen leren kennen. Ongeacht of het nu om een zoon of een dochter gaat!
Wat is het verschil tussen een meisjesmoeder en een jongensmoeder?
Aan de ene kant niks, je bent beide moeder! Aan de andere kant: de één heeft zoons, de ander dochters. Klaar. En dat het allemaal zijn eigen unieke zaken meeneemt…dat kan. Maar hoeft niet. Want er zijn jongens die net zo goed stil aan tafel zitten te knutselen en meisjes die het liefst rondcrossen met de fiets. Als ze puber worden, dan komen er specifieke dingen naar voren die alles te maken hebben met hun biologische labeltje. Maar dan ben je al zo vertrouwt met je kind, dat ook dat vast goed komt! O ja, er zijn wel enige verschillen die soms door onderzoeken naar voren komen. Zo schreef ik ook een artikel voor mamaliefde.nl over het verschil in kosten bij een meisje of een jongen.
En ik? Hoera, ik ben een ‘echte’ jongensmoeder…
Tja, of mevrouw het nu bedoelde om toch maar iets te moeten zeggen omdat ik alwéér een jongen kreeg of omdat ze het echt meende: ik weet het niet. Klein detail: zij liet na 3 jongens heel duidelijk weten dat ze bij de 4e voor een meisje ging! Daar was ze heel open in. Gelukkig voor haar (en het kind) was het ook een meisje. Wat had het kind anders meegekregen? Want als iedereen het weet is de kans toch vrij groot dat het kind het ook ooit hoort…. Maar terug naar haar opmerking. Feit is dat ik nooit een echt meisjesmeisje geweest ben. Dus misschien zit er ook wel iets in? En als ze het zei om toch iets ‘troostends’ te willen zeggen: dat had ze achterwege mogen laten! Want weet je: hoera, ik ben een ‘echte’ jongensmoeder. Trots op die, inmiddels grote, kerels van me. En als er nog een kindje zich gemeld had? Dan had het van mij net zo goed weer een jochie mogen zijn. Ik was altijd blij dat ik die keuze helemaal niet had! Want wat zou je moeten kiezen? Toch een meisje, omdat je die nog niet hebt, of weer zo’n heerlijk mannetje? Daar valt toch helemaal niet uit te kiezen!
Hoe reageer jij bij ‘weer een kindje van hetzelfde geslacht’?
Kom je iemand tegen die meer van hetzelfde soortje heeft? Stop dan alsjeblieft met rare opmerkingen maken. Ik heb ook al verhalen gehoord dat mensen niet meer op kraambezoek kwamen of dat ze cadeautjes meenamen voor de kraamvrouw omdat ze het zielig vonden! Ja, er zullen moeders zijn die het jammer vinden, maar ik denk dat veel vrouwen gewoon apetrots zijn en helemaal niet zitten te wachten op een opmerking waardoor je het gevoel krijgt dat je kindje niet goed gekeurd wordt! Ik had in ieder geval bij alle commentaren het gevoel dat ik mijn jongste mannetje continue moest verdedigen! En dat is echt niet leuk! Ook dat mannetje (of vrouwtje) mag gewoon met open armen ontvangen worden! Zonder commentaar….
Afbeeldingen: Pixabay